بررسی ارتباط رضایت شغلی پرستاران با رضایتمندی بیماران از خدمات پرستاری در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران

مقدمه: رضایت شغلی پرستاران جزء بسیار مهمی از زندگی آنان است که می تواند بر امنیت بیمار، عملکرد و سودمندی و کیفیت مراقبت تاثیر بگذارد. عدم رضایت شغلی پرستاران به هر دلیلی که باشد می تواند تأثیر مستقیمی بر مراقبت ارائه شده به بیماران داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر تعیین ارتباط بین رضایت شغلی پرستاران و رضایتمندی بیماران از خدمات پرستاری در مراکز آموزشی و درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1390 می باشد. روش: این پژوهش، مطالعه ای توصیفی تحلیلی و از نظر زمانی مقطعی است که در آن ارتباط بین رضایت شغلی پرستاران با رضایتمندی بیماران از خدمات پرستاری بررسی می شود. نمونه های مطالعه را 200 بیمار در حال ترخیص و 100 پرستار شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران از بخش های مختلف به غیر از بخش های ویژه، اورژانس، روانپزشکی و کودکان تشکیل دادند. داده های این مطالعه با استفاده از دو پرسشنامه سنجش رضایتمندی بیماران و سنجش رضایت شغلی پرستاران جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون آماری کای اسکوئر و نرم افزار آماری SPSS ویرایش 16 انجام شد. یافته ها: اکثریت پرستاران (62%) از رضایت شغلی پایین، 34% از رضایت شغلی متوسط و تنها 4% از رضایت شغلی بالا برخوردار بودند. یافته های مربوط به رضایتمندی بیماران از خدمات پرستاری نشان داد که 4/19% بیماران از خدمات پرستاری ارائه شده رضایت کامل و 72% رضایت متوسط داشتند و تنها 6/8% ناراضی بودند. یافته ها به وضوح نشان داد در بیمارستان هایی که پرستاران رضایت شغلی بالایی داشتند بیماران نیز از رضایت کامل برخوردار بودند. در مقابل بیماران نیز در بیمارستان هایی که پرستاران آن رضایت شغلی پایین داشتند، ناراضی بودند. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط نزدیک رضایت شغلی پرستاران و رضایتمندی بیماران در این مطالعه، مدیران پرستاری باید از عوامل مؤثر بر رضایت شغلی پرستاران آگاه بوده و در جهت ارتقاء آن تلاش کنند چرا که سطوح بالای رضایت شغلی همراه با کیفیت بالای مراقبت پرستاری است.